Cultuur reis Peru en Incatrail naar Machu Picchu, van Santa Teresa via Hydroelectrica naar Aguas Calientes.

Deze dag gaan we te voet van Santa Teresa (1615m) naar Hydroelectrica (1850m) en verder met de trein naar Aguas Calientes (2100m). Met de brug de Urubamba rivier overgestoken, helaas was de sensationele overtocht met het bakje, genaamd the flying fox opgeheven. Stroomopwaarts was nog goed te zien waar de aardverschuiving, de oorzaak van de overstroming, was geweest en ook de gevolgen waren goed te zien.

Het was een warme en vochtige dag, de route begon licht stijgend via een voetpad. Helaas ging dat later over in een pad waarlangs ook auto’s reden die ons met achterlating van een enorme stofwolk passeerden. Daarin zat de “jeugd” die ook Peru aandeden.

Richting Hydroelectrica werd de kloof steeds nauwer en daarmee ook indrukwekkender. Onderweg konden we even afkoelen bij een stalletje met een oud mannetje dat fruit uit eigen tuin en frisdranken verkocht. Peter vertelde dat zijn vrouw in Hydroelectrica fruit verkocht bij de trein en inderdaad hebben we haar daar gezien. Een stukje verder kwam het water van de elektriciteitscentrale onder ons met geweld uit de bergwand. Het was goed te zien dan het meeste water van de Urubamba rivier voor de elektriciteitsopwekking werd gebruikt, verder stroomopwaarts was het maar een iel stroompje. Daarmee was ook een waterval verderop behoorlijk in omvang gereduceerd; vooruitgang heeft zijn prijs.

Nog verder moesten we een controlepost passeren waar we onze namen, leeftijd, paspoortnummer en dergelijke moesten invullen. Het doel daarvan was niemand duidelijk, waarschijnlijk (ook) een soort werkverschaffing. Uiteindelijk kwamen we aan in Hydroelectrica waarde koks voor het laatst een maaltijd voor ons bereidden daarbij gebruikmakend van de (beperkte) faciliteiten van een restaurantje. Ze zouden later met hun kooktoestellen met dezelfde trein verder reizen richting Aguas Calientes. Het eindstationnetje van Hydroelectrica was niet meer dan een rail met een extra spoor om de loc voor de trein te kunnen rangeren. Aan één zijde waren allerlei stalletje die voornamelijk etenswaren verkochten waarvan de luifels simpelweg aan de rails waren vastgeknoopt (en los moesten als de loc moest passeren). De vertrektijd was weer Peruaans, half vijf? Dan gaan we lopend! Nee, half drie, dan toch maar met de trein. Om half drie, geen enkele beweging, dus wachten en toch half vijf. De trein moest een paar keer heen en weer om hoogte te winnen, steeds wisselend van spoor. Waar de trein stopte stapten steeds passagiers in en uit. De rit bood een prachtig aanzicht op de plantengroei en de bergen langs het spoor. Na drie kwartier kwamen we aan in Aguas Calientes. Lekker gedoucht, gegeten aan een echte tafel en geslapen in een echt bed!