Colin in ik zijn op woensdagmiddag nar Tienen vertrokken voor de het concert van David Gilmour, gitarist van de Britse popgroep Pink Floyd. Veel te vroeg aanwezig, maar wel een grote puntzak friet zijn we de arena binnen getreden.
In een broeierige sfeer vol galmende gitaren walste de Pink Floyd-frontman over de Grote Markt heen
De apotheose van Suikerrock komt vroeg dit jaar. Gisteren en vandaag mocht David Gilmour het publiek al inspelen op een uitverkochte Grote Markt, in aanloop naar de dertigste festival-editie dit weekend. De Brit stond al twee decennia niet meer op een Belgisch podium. Zijn stem en intense gitaarwerk hadden gelukkig nog niets aan kracht ingeboet. Tienen werd bovendien verwend op een arsenaal aan Pink Floyd-klassiekers.
De laatste keer dat Gilmour België aandeed dateert al van 1994, toen met Pink Floyd op de wei van Werchter. Die iconische groep mag dan uit elkaar zijn gespat, hun voornaamste satellieten cirkelen nog steeds rond de zon. En als Roger Waters het brein was van Pink Floyd, dan is David Gilmour (70) zeker de ziel van de groep. Zijn stem en gitaargeluid blijven uit duizenden herkenbaar, zo bleek gisteravond onlosmakelijk op een veel te volgepropte Grote Markt
Gilmour bracht zijn repertoire opnieuw tot leven in Tienen. Hij startte onder een druppelende regenhemel met het titelnummer van zijn uitstekende laatste solo-plaat ‘Rattle That Lock’, waarvoor hij gisteren een gouden plaat ontving. Maar wie vooral voor oude klassiekers kwam, bleef niet op zijn honger zitten. Ruim de helft van de set bestond uit Pink Floyd-songs. ‘What Do You Want From Me’ was een eerste aanzet en deed de regenvlaag vergeten, en naarmate de set vorderde (en het miezeren stopte) greep Gilmour alsmaar vaker naar zijn indrukwekkende catalogus. Tijdens ‘Wish You Were Here’ ging hij dicht bij gitarist Chester Kamen staan voor een innig snarenduet, bij het heerlijk hoekige ‘Money’ trok de frontman op wandel naar zijn uitstekende groep muzikanten. ‘The Great Gig in the Sky’ droeg hij op aan zijn overleden Floyd-kompaan Richard Wright, en werd fraai gebracht door de drie achtergrondzangers en een begeleidende Gilmour op console steel-gitaar.
De zanger begon zich steeds meer te ontspannen en zette vooral de songs zelf centraal. Er ligt een opvallende ingetogenheid over zijn persona, maar de intensiteit waarmee hij zijn gitaar blijft beroeren sneed in je ruggenmerg. Gilmour bracht minder circus dan Waters. Hier geen vliegende varkens of een ineenstortende muur, wel een knappe lichtshow en een cirkelvormig videoscherm. Op dat gigantische scherm was te zien hoeveel gevoel Gilmour in elke riff en noot legde. Van zijn meesterlijke solo in ‘Faces of Stone’ tot de slotakkoorden van ‘Comfortably Numb’.
Jammer dat met ‘High Hopes’, waarin Gilmour vlekkeloos drie instrumenten bespeelde, de pauze al in zicht was. ‘One Of These Days’ en ‘Shine On You Crazy Diamond’ werden een kwartier later ingezet om opnieuw in de sfeer te raken. Aan de pretsigaretten om ons heen te zien lukte dat duidelijk. ‘Fat Old Sun’ zat weer helemaal goed. Het lied was in een heerlijke groove gestopt, even zacht als de opkomende zon. Met een hammond orgeltje en zoete gitaar. ‘Coming Back to Life’ was het toepasselijke vervolg. Het podium helemaal in het zwart, met enkel een prachtig zingende Gilmour zachtjes belicht.
David Gilmour op de Grote Markt in Tienen. ©Illias Teirlinck
Terwijl de klok middernacht sloeg, was het even tijd voor reflectie. Heel veel oude fans op de Grote Markt, die vaak met de ogen dicht alle Floyd-nummers woord voor woord stonden mee te lippen. Het nieuwe ‘The Girl in the Yellow Dress’ had dan ook niet gehoeven. Op plaat heeft die song al veel van een jazzy intermezzo, live bracht het niets bij.
Gilmour had gerust wat ballast overboord mogen gooien uit deze lange set van haast drie uur. Maar aan het laatste half uur viel niets af te dingen. Het donkere ‘Sorrow’ baadde in een broeierige sfeer vol galmende gitaren en eindigde in een muur aan distortion, die loeiend over je heen walste. Dit is ‘Gitaar-magazine’ niet, maar het dient toch gezegd: wat een verdomd straffe gitarist is en blijft die David Gilmour. ‘Sorrow’ was de aanzet naar een meesterlijke Pink Floyd-finale. In ‘Run Like Hell’, waarbij alle groepsleden zonnebrillen op zetten, kreeg Tienen alle kleuren van het prisma te zien en te horen. ‘Time’, met authentieke oude videobeelden, bracht de Grote Markt in extase. En ‘Breathe’ was de perfecte overgang naar ‘Comfortably Numb’. Terwijl honderden lasers over het plein schoten, zong de Grote Markt luidkeels mee. Een laatste drietrapsraket richting sterrenhemel, en een prachtige apotheose.
Bron : Wim Wilri , de Morgen 28 juli 2016.
